fortes.

non é posible que todo isto sexa o amañecer

e que todo o que sufrimos sexa de balde

que pasen por riba das nosas ilusións

cargados de desprezo insultando a nosa orixe

reducíndonos a ser a enésima posibilidade

a seguir buscando a gravidade

empregar a aspereza dos ollos despois de ter soñado tanto

dende tan lonxe

non teño unha mesa de laboratorio

para construír máis fe nin máis esperanza

ler a nota da compra da miña avoa

foi o único descubrimento literario da miña vida

esta necia resignación que enxorda á realidade

este óbolo de patadas á paciencia

por que estou desexoso de amar a soidade

este cheiro demasiado doce ao esterco  

neste promontorio viril para poboar o mundo

onde non hai consolo e todo é inhumano

e so medran as desercións e todo queda intacto

levantando acta sobre a mesa da cea.