Representación do cotidian, o anónimo, o que queda entre liñas. A poética das cousas pequenas que conforman os mundos que habitamos, nomear o pequeno para velo grande na súa xusta medida e o concreto como universal. A necesidade de volver crer en nos, empregalos nomes axeitados, dende o silenzo, deletreando cos labres ata quedar mudo, como si non lle importara a ninguén. Para soster entre os dentes a única patria que non é outra ca infancia. Ao fin sexa.
%20.%20%20%20John%20Karborn.jpg)
quería quedar así
como antes de antes
de moitos antes
antes de que abriran
os crocus de outubro
como ulir
antes de darlle nome
como un espanto
como unha primeira ilusión
como unha mirada
sen presa
como un pensamento
abstracto
un momento infinito
quedar así
como antes de antes
de moitos antes
de todos os antes.
