respiro as partículas de aire
sen comprender nada
entre xentes e edificios
e eu non vos vexo
trato de escribilo
aínda que non haxa nada que dicir
trato de intentalo
non é posíbel compartilo
incluso o bo deste abandono
toda esta espantosa realidade
queredes esquecer case todo
as torturas nas prazas públicas
a deixade de auxilio
os manicomios
agocharvos no limite do voso alento
encher as noites de luz e de ruído
para asustar aos vosos medos
pero tódalas mañas
facedes o mesmo debuxo
todo o que rexeitan os vosos soños
non creades que me decepciono
por non vervos
e respirar o voso fedor repugnante
tódolos vosos tormentos
tódalas vosas miradas detidas
antes de chegar máis ala do coñecido
soberbia
da vosa existencia desramificada
en cada partícula de aire
as vosas salivas non enchen o mundo
e os vosos corpos non están trazados
en ningún mapa
respiro grazas a todo o que me afasta de vos
todo o que me afasta dos homes.
