skip to main |
skip to sidebar
durmo diante dunha ventá negra
o
teu regalo último
e
esperto diante da mesma ventá
non
menosprezo o valor
do
teu exercito
nin
adoezo a túa condena cara min
pero……………
non hai quen interceda
ningunha
parte da túa mente
podería
entendelo?
a
culpa tena a crise!
todo
seria moito mais sinxelo
a
miña saúde empeorou notablemente
meu espírito
foise de vacacións
e
deixoume o seu número de móbil
enriba
da mesiña de noite
esta
fora de cobertura non contesta
non
chama tampouco
tan
acompañados parece que estamos
como
deben de ser os derradeiros
días
por vivir cando se sabe que
cando
se sufre é cando todo volve a un.
a esperanza vacila nela
para voar cara novos firmamentos
onde non hai espera
e suficientes forzas para falar
o mundo material remata no fío que a sostén
alimentadas de palabras
por riba da realidade tomando tódalas cousas
tódalas cousas da nosa paciencia
voando superiores as cabeleiras
tirando o seu alento dos nosos dedos
nosa civilización nosa cultura continua no pasado
e nos xogamos como papaventos
sobre un libro
no que nada se pode escribir
cantas veces pensei en converter
os farrapos sen ideais sen sorrisos sen beleza
en fíos que o vento desfaga
e suspendidos e caídos
podan servirlles aos paxaros para os seus niños
so as ideas permanecen
merecen ser salvadas de tódolos soños póstumos
un rinoceronte na praia leva nunha man
un papaventos e na outra a unha nena
os pasos dos dous pola area
van erguendo pedras preciosas
son o reflexo do firmamento que non vemos
dos brelos de tódalas estrelas
que desafian como os papaventos
aos seus ollos dende ala enriba do ceo.