nunca unha nube bastou
para interpoñerse entre nós
para dicir o mellor de min
a onde ir
antes de esgotar a sétima vida
unha lágrima só
enchería todo o océano
non puiden acadar a felicidade
despois de tentalo na sesta vida
despois de pedir con rabia
na quinta a reforma do home
estou disposto a crer sen embargo
sen compadecerme
noutro pais noutro tempo
non sabemos quen somos
na cuarta vida vivía descortizado
protexendo o mellor e o peor
da miña felinidade
e as condicións impostas pola
natureza sen renunciar a nada
despois de ler os diarios as notas
e os dóciles poemas da miña terceira vida
non desexaba saír daquel tormento
todo o que para outros era intolerable
para min en cambio era unha virtude
creo que non deixei de seguir a resistir
da miña segunda vida
a loucura da imprudencia
na primeira unha folla en branco
antollábase a auga cristalina dun río
e unha nube non bastou
para interpoñerse entre nós.
