non sei nada de ti máis cas tinieblas
que me arrodean
recorrer ao ceo para saber que facer
este determinismo que golpea
tódolos pasos que dou
todo o que esta fora do noso control
condiciona ás nosas vidas
o poder celestial rexia a sorte
canta é a liberdade que gozamos
antes de nacer incluso
antes de pensar xa esta pensado
e non ten por que ser motivo de temor
senón de risa de felicidade inesgotable
cegos de fortuna
nunha man o destino e noutra a providencia
pódese explicar todo o que ocorre
so hai que escoitar o que acontece
mais próximo a nós
tan próximo a nós que esta tan dentro
todo por graza volve á tranquilidade
nada cambia o sabor do océano
e o sufrimento é unha oportunidade
para a virtude
por elo é idóneo rexeitala boa sorte
para non adormecerse
deixarse mancillar como as polas das árbores
ao vendaval para non romperse
non son escravas da natureza
senón a propia natureza
onde non existe a infelicidade
perdémola providencia o benévolo
pero aínda podemos contemplar
toda a beleza dos ceos.
