é o máis precioso que teño
unha canción na memoria
que bailan aos equinodermos
no fondo do mar
cando a tátareo
arrastro tódalas horas perdidas
se contorsiona dentro de min
o recordo
xa é tarde
un paxaro leva a última consigna
no seu peteiro
unha tormenta varea as mazás
que penduran das nubes
e caen sobre esta bufarda
se tivera que facer un sacrificio
colgaría á modestia nunha cadeira
o futuro non vai agradecelo
perdeuse toda esperanza
de salvar aos náufragos xa afundidos.
