domingo, 19 de febreiro de 2012

quizais.


estiven a punto de partir
e o mar entoxábaseme un papel de prata
e no medio del un buraco inmenso
que me producía unha gran impaciencia
un mantel manchado sobre unha mesa
unha mancha de viño tinto nun traxe branco
fíxeche todo o que tiñas que facer
eu fracasei
os gromos queimados polo inverno
cheos de fe
mortos da vida cos ama
non será todo isto o que me salve
ti traendo flores
nos teus brazos
conquistando todo o que te traizoa
sondando o mundo cos seus pétalos
decidindo polo corazón
tan verdadeiro como o ceo
nos soños
renunciar a todo o que quero.

domingo, 12 de febreiro de 2012

fortes.


non é posible que todo isto sexa o amañecer
e que todo o que sufrimos sexa de balde
que pasen por riba das nosas ilusións
cargados de desprezo insultando a nosa orixe
reducíndonos a ser a enésima posibilidade
a seguir buscando a gravidade
empregar a aspereza dos ollos despois de ter soñado tanto
dende tan lonxe
non teño unha mesa de laboratorio
para construír máis fe nin máis esperanza
ler a nota da compra da miña avoa
foi o único descubrimento literario da miña vida
esta necia resignación que enxorda á realidade
este óbolo de patadas á paciencia
por que estou desexoso de amar a soidade
este cheiro demasiado doce ao esterco  
neste promontorio viril para poboar o mundo
onde non hai consolo e todo é inhumano
e so medran as desercións e todo queda intacto
levantando acta sobre a mesa da cea.




martes, 7 de febreiro de 2012

يجيبني


بعض ليلة التحايل على هذه الفجوة

أمل في حلة سوداء

تزيين هيئة المحنط من الملح

ليس لدي هذه الليلة لمشاهدة جسمك
وحتى الآن أنا كل العار
السماء ويأتي للعيش وسادة

وغامضة بشكل يائس عن منزلك
سفينة تسير على غير هدى وتقع في سقف منزلك
وأتصور لا يزال البحر وسحابة
الفقراء الذين يضطرون الى ترك للخير
غير قادر على الخروج من هذا السجن والركبتين
في انتظار غروب الشمس في الصمت عن النظام الدقيق
الزهور بلدي الزرقاء الجيدة هي الأشواك
المسحوبة على اللباس الخاص بك