a secura de arrombar a vida
de entreabrirse de abrazosde soster a ilusión nos beizos
do que non podes ver
dende a ventá a quen se perde
entre as nubes
as flores que nacen na auga
as bolboretas que se deixan
morrer nas noites de outono
sentir dó embriagado
ata perdela noción
do misterio dun bico
quen serei quen quero ser
amando cousas sen nome
de sede embriagado.