líber

unha moza patricia
medita,
e a súa mirada
licuase nunha copa
de viño negro
transportando a súa alma.

sabe que a primeira copa
amaina a sede.´

os seus ollos detéñense
no que vai escribir
enriba dunha folla de papel,
retendo o seu pensamento
en ti.

sabe que a segunda copa
produce ledicia.

non trata de convencerte
o viño non é a ebriedade,
ela quere falar da melancolía.

líber
tódolos animais
achan a súa tumba
nos nosos ventres.

sabe que a terceira copa
produce voluptuosidade.

unha moza patricia medita
apoiando a punta dun coitelo
nos seus beizos.

sabe que a cuarta copa
produce a loucura.

Líber
entra nos nosos sexos
e fainos o amor
ou senón farémosche
a guerra.

caídos.

repousamos noutro
que é o mesmo
que ansiar repousar
no noso,
apoiámonos noutros
pero somos nos igualmente
os que suxeitámonos
fora de nos mesmos
e volvemos á procura
doutro ,
alí na zona do naufraxio,
onde sospeitamos
horizontais ás estrelas,
pois o que temos
non nos chega,
mentres
esperamos que medre
a forza da marea
nas nosas veas
andamos así,
escorados,
de lado, caídos
a medias,
deixados do noso,
preferimos enganarnos
e seguir a pensar
que somos nos
os que apoiamos ao outro
esquecendo
que o noso apoio
non existe
se non temos onde,
se non temos onde
apoialo ombreiro.

cautivo.2

apestou, fedeu,
rexeitou chorar máis.
explorou nel
ata axeonllarse,
adozou todo o que viu,
disimulou,
topouse tan descoñecido,
que preguntou,
consultou,

pediu e gobernou,
foi nese momento,
inducido a servir,

fixo ao mundo
achegarse a el,
fixo ouvirse,

fixo entenderse,
seducindo ao fin,
chamou, ordenou pasar,
mirouse a se mesmo.

antes de que o sentinela
tocara a trompeta
modelouse santo,
danzou cos iguais,
prostrouse ante eles
e adorounos,
déronlle de beber
o elixir dos xustos,
cando o gardián
do seu ultimo leito
abriu a porta da cisterna
sorprendeuno colgado,
morto.
Finxíndose descoñecido
seduzo ao fin.

cautivo.1

modelou todo
o que lle parecía maldito,
acendeu a lámpada
da vergoña
e deu a mamar a súa
anguria,

estivo lonxe padecendo,
pelexou, oprimiu,
desprezou, dividiu,
estendeu ás súas mans,
rebelouse, adorou,
glorificou,

compadeceuse
de se mesmo
e acadou a miseria,
liberou tódolos paxaros
e os floreiros do seu pazo,
foi feito rei,

gobernou, falou, imperou,
dominou, sepultou,
destruíu co seu alento,
todo ao seu paso,
xulgou,
foi poderoso,

namorouse, amou,
quixo,
deitouse, descansou,
madrugou,
manchou o seu leito,
tremeu durante días,

encrucillado

recordo a mañá
como se a parira
entre os meus labres secos
ao pronunciarte
para logo esganar
as horas nas pálpebras,
o fume do café,
as gotas de auga
que salpican os coches
ao pasar polo carril
separando os teus ollos
dos meus,
as man índose
por momentos,
papel de fumar, tabaco,
taza, servilleta,
un crucigrama
por rematar,
algo que me impida
tocarte
por medo a romperte
e non por que non quera
dulce-romperte
entre os meus dedos
e quedar impune.

(Agradecemento: Quero agradecer aos e ás compañeiras do Colectivo Poético “A porta verde do sétimo andar” pola invitación a participar este sábado pasado no “Uf”en Vigo xunto ao “Clube dos poetas vivos” nun recital poetico-musical que xamais esquecerei. Loureiros e prosperidade a todos e a todas. Grazas.)

a modo

ti abríasme.
e eu entraba
dentro de ti
ata viaxar
polo teu universo
o tempo xusto,

para repousar
no tedio
que incita a volver,
sempre coma
se fora a única
vez.

para volver
a desexar viaxar
polo contorno
interior do teu sexo,
adheríndonos
como a calor
a chama do lume
e a brancura á neve,

nun silencio
entre cortado
so por todo
o que se di a modo
cando tanto se sinte,

como unha única flor
que florece
para logo falecer.

faquir

tódolos días
agochada
no seu balcón
espérao
unha muller
para
que
a
sorprenda,
sostendo nas súas mans
unha moneca de Alexandría.

a rúa de súpeto
é un reducto de observantes,
desconfiados,
misioneiros e cirilos.

o faquir recostase
sobre os cravos oxidados
dobrando o seu corpo
como unha sombra
neoplatónica.

el é, o un, a intelixencia e a alma
mudando en éxtase,
ela mentres prancha e dobra
os vestidos da súa moneca,
non se perde ningún detalle.

ao caer a tarde
despois de aguantar
enriba duns hipóstasicos cravos,
procede a vestir a súa espalda
espida, oxidada e rota.

ela pasa a cortina,
deitase na cama
e agarrándose forte,
entre sono e sono
vaise metendo,
no ventre da súa moneca Hypatia.

nas tebras.3

ao caer
cara atrás
cérran
selle
os ollos
como unha
ventá cegada
polo sol
para
toda
súa existencia.

os seus labres
esvaécense.

sobre a mesa quedan
as palabras que non se dixeron,
dous pratos fríos
é a espera.

o que preguntou
xa nunca terá resposta
o que abriu esgotou
nas mans del
a súa existencia,
queda ido, canso,
morto no outro
e a súa cadeira baleira.

o coitelo no seu peito
é un reloxo de sol
que vai marcando
o tempo morto.

fora no eido
a xeada aínda
aterece a herba
de tanta tristeza.

¡se non fora que sempre
é de noite nas tebras!.

nas tebras.2

as mans do que pregunta
bordan os
sen
ti
men
tos
no mantel.

nin as castañas nin os allos,
nin o alcanfor
das alacenas
puideron espantar
tanta desdita.

o que abriu
movese pesado,
a cámara lenta
xa non ten voz
xa non ten forza
non sabe que dicirlle
ao que espera.

unha canción triste
escoitase entre os dentes
do muro de pedras.

¡si non fora que sempre!
é de noite nas tebras.

quen pregunta agora
é o odio, sen ollos,
enlouquecido,
co coitelo do pasado
sostido polos recordos.

o rabo do ollo do que abriu
chora para afogar
a súa pena,
mentres o fío do coitelo
cravase no peito seco
do que espera.


si non fora que sempre
¡é de noite nas tebras!.

nota

nas tebras é un só poema en tres entregas, o que figura aquí é o primeiro, nos días vindeiros apareceran os outros dous, logo o seu orde narrativo será, luns, martes e mércores. Grazas.
o autor.

nas tebras

o que pregunta
no couzón da porta
non ten pan,
a casa onde chama
esta a escuras,
o tellado é o ceo,
o balcón é un barranco
que da a unha lameira,

a mesa encámbeo
é perfecta,
dous pratos brancos
e enriba deles
as entrañas
frías e negras
coméndoas a culleradas
a espera.

o que pregunta
entra e senta
o que lle abre
comparece,
os pés
bambéanse
debaixo da mesa.

o comedor sen luz
é un túnel cheo de feluxe
polo que pasa un vagón de tren
coas ventas abertas
sobre unha tela de araña
tecida polo silencio.

esta noite non se cea.

si non fora que sempre
é de noite nas tebras.

esperta

déixate levar,
os sentimentos
mudaron,
agora en ti
só medra o urbanismo,
as pombas perfilan
os tellados,
déixate levar,
queres e non sabes espertar,
contarei ata tres,
cando toque a túa fronte
coa miña man,
espertas,
oxalá podas facelo,
non é máis complicado
que vivir,
non é máis complicado
que pronuncialo teu nome,
déixate levar,
agora esperta,
mira as pombas,
levan nas súas ás
os teus presentimentos,
abre os ollos,
déixate levar,
deixa que esquiven os tellados,
colle a mensaxe
que traen para ti,
abre os ollos,
déixate levar,
non é máis complicado
que vivir,
non é máis complicado,
que pronuncialo teu nome,
oxalá podas facelo.

mouche

as moscas
viven na epiderme
dos vivos
facendo garda,
as nubes son moscas
chamando a choiva
para que arrefríe
as súas tímidas ás,
e si resta algo
que nos molle
aos que estamos debaixo,
o rabo dos bestas
cheos de moscas
petan na terra cernada,
os teus ollos
son dúas moscas grandes
que cando as moves
as esganas e choran,
as larvas viven penduradas
dos teus xestos,
aproveitando a humidade
das túas palabras,
non hai unha soa mosca
que non leve o teu adn
colgado no polen das súas patas,
as primeiras choivas,
os primeiros fríos
parecen extinguilas,
¡solemne mentira!,
vanse é certo,
pero volveran
a saír pola túa boca
mentres bocexas
a poñer ovos
enriba da carne putrefacta.

xeometría

buscá
bame
entre
os vivos
para
resuci
tarme
a min
mesmo
des
cifrando
tódolos lugares
onde habitei
ata quedar desmemoriado,
tentando atrapalas sombras
ata chegalo espanto,
mentres ía esquecendo o soño
e o soño mudaba de min
tentando unha nova definición,
que imaxinaba ao soprar
na palma da miña man
pensando nunha idea,
renunciar ao réxime das paixóns,
e a toda esperanza quimérica,
e así refaciame
ata o cansanzo,
retendo o aire ata a asfixia
para soltalo aos poucos
e prolongalo debuxo
que trazara no espazo,
o mundo onde desexei ir,
nun día que non puiden
descifralos camiños,
ata deixar de sentir
o pulso das monecas,
os meus beizos
orfos e fríos.
A choiva lavaba a miña cara
póstuma, alugada durante anos,
quedando alí tendido
diante da mirada dun gato
que tentaba cazar algo
que saia do interior de min
perdéndose entre as arbores,
créndome ao fin libre
de toda servidume.

só

¿ti quéresme?
cando pase todo pensaralo
ou xa non fai falta
preocuparse mais,
terás que repetilo,
terei que repetilo
outra vez,
ti
quéresme,
eu si,
non e tan fácil
non e sinxelo,
nin tan frío
nin tan cálido,
si
queres.
¿ti quéreste?
logo faino,
quérete a ti
é tan importante
quererse,
que o día non tería
nomes nin adxectivos
se non te quixera,
quíxoche alguén
como eu te quero a ti,
ou
cando pase todo pensaralo,
ti
quéresme,
entón primeiro
quérete a ti,
cando pase todo
eu direiche canto te quixen,
mentres déixame quererte
así como ninguén te quererá
xamais,
como eu te quero,
sen posuírte,
sen obrigarte,
como
eu
te
quero,
así sen que o entendas.

silencio

todo vai moi lento,
a casa inclinase,
estamos tan felices,
ven con nos,
dame a man
para sentirmos,
fai tanto
que se desexa
a se mesmo,
que á auga desborda
ante as súas dubidas,
ven en silencio,
vaise deitar,
e xurou non volver
a erguerse,
faino por favor,
ven darme a man
para sentirmos,
sei que pode parecer
unha súplica,
pero a auga desbordase
ante as súas dubidas,
tes que facelo,
senón deixarei
de crer en ti,
ven,
non podo máis
a casa inclinase,
ven con nós,
todo vai moi lento
a auga vainos anegar,
danos a túa man
para sentirmos.

acórdate

o vento de outono
denuda as nosas miserias,
nos nosos campos
a podrece a colleita
que non recollemos,
mentres o inverno
botase enriba.
¿non pensas que estamos
alimentando aos corvos
mentres morremos de fame?,
acórdate de nos
con cariño,
acórdate de min debaixo
dun castaño de indias,
cerra un momento
os ollos e acórdate
para que eu
xamais o poda esquecer.

preto

somos
unha terra
chamada infancia
tan feliz como cruel,
unha tribo
condenada
ao ostracismo
unha xeración
morta de seu
aparecida
nos suplementos
de arqueoloxía moderna.
somos
o síndrome da pálpebra caída,
a herba que se estende
ao longo da chaira
na procura de horizontes
aínda que nos sintamos
estrañamente verticais.
somos
unha realidade diglósica
sostida nun vocabulario
por normalizar.
Vivimos das rendas antigas,
do aire dos sartegos medievais,
das ofrendas aos santos
convertidas en curas mantidos.
somos
a codia do carballo
que a vai comendo
o verme da farsa.
e porén, asáltanos
un presentimento,
ser dubitativos.
Somos a mirada autista
das vacas.

quen

din que temos sorte,
que aínda derrotados
e cheos de culpa infundada
subimos ao ceo.
e o ceo esta cheo
de centolas e camaróns
e alí hanos de distinguir
polo noso cheiro ao salitre.
camiñamos como os cangrexos,
uns chámanlle idiosincrasia
outros meteoroloxía,
identidade do pais,
unha nova pola da arte
en procura dun literario
estilo.
Din que temos sorte de nacer
deste lado de África
chamado Galiza,
unha terra que outros
xa se encargan de arrendar
enriba da táboa
das sociedades libres.
Imos ter que agradecer
ser guiados cara adiante,
cara os adosados
con vistas ao mar,
baixo o ritus tráxico
dos cafés dominicais,
e noites rebozados na fariña,
como os peixes antes de fritir,
e ser deglutidos.
Cara ningures,
resistentes a saír do solpor,
orfos de horizontes,
desnortados,
nunha viaxe sen retorno,
na que todo esta por vir.

donos de nos

nin mariñeiros de todo,
nin de todo labregos,
tampouco urbanitas,
nin modernos,
antigos da casa para dentro.
identificados,
territoriais,
asentados na irrealidade,
ser nos,
na funda
do que desexamos ser,
a imaxinación
na diáspora rotando,
cosmonautas
nun ceo de tradicións ,
deixados ir nunha peza
de alleo folclore,
tan demográficos,
como finisterráns,
tan preto de América,
como antes,
unha lingua milenaria,
dentro dun tinteiro
para aforrar follas nos xornais,
unha estraña melancolía
que tingue todo
o que podemos ser
e non queremos.

cando

encho a trasteira,
gústame enchela
de cousas inútiles,
tempos esquecidos,
todo o que quixen facer,
botes baleiros,
fotos vellas,
xornais antigos,
mapas xeográficos,
por onde só pasei co dedo,
non falo inglés,
non aforro,
pois xa aforran os de sempre,
son paciente,
sen causa algunha,
acostúmome as adversidades,
se hai desgrazas,
son miñas,
si son éxitos,
son doutros,
estou descontento,
síntome espoliado
por outros alleos,
en realidade,
temeroso de min,
agora chego antes ao traballo,
cobro menos,
estou hipotecado,
padezo de ansiedade.
Encho a trasteira.