venres, 31 de outubro de 2008

auto xeral


xa non se lles leva,
nin patacas, castañas,
nin centeo,
xa non se lles da a parva,
nin pan, chocolate, pastas,
viño doce,
augardente
nin nada,
xa non se lles fai prantos,
nos cemiterios
o día de tódolos santos,
xa non se adiviña,
nin polas luces,
nin polos fachos,
xa non se escoitan
os laios
da pila bautismal,
xa non hai animas,
extraviadas
dentro das igrexas,
agora están fora
dos limites parroquiais,
non se gardan tampouco,
os restos de pelo
dos peines nos buracos
das paredes
para que os defuntos
da casa veñan a por eles,
xa non se leva
¡que pena!,
xa non se lles deixa,
un prato coa cea.

xoves, 30 de outubro de 2008

segredo


todo repítese, pensaba,
como si só os primitivos
enfrontaranse aos seus
Señores,
que as casas construíanse
onde hoxe,
que os vales eran ermos,
que o gando non tiña dono,
que tódalas vacas
estiveron tolas,
ca construcción civil
é unha empresa
do Estado,
que o atraso
é unha letra de cambio,
que miles de anos
non son nada,
que o menosprezo
é unha costume arraigada,
que a revolución
esta a durmir nas cavernas,
cós Mártires
son para colgar nas solapas
e levalos nas camisetas
xerigrafiados,
subvencionados,
pensaba na nostalxia
e outras epidemias,
baixo os borróns
dos Historiadores,
que todo esto non é novo,
ca conciencia é pecado mortal,
que a liberdade
é un préstamo a longo prazo,
amortizado pola frustración.
Que só teñen memoria
os Gañadores.

mércores, 29 de outubro de 2008

exipto


apenas hai auga
e a area é un ben prezado
polos réptiles
para irse deslizando
cara o Nilo
dilatando a súa pel
de estrondosos cores
serpenteando o seu corpo
sen apenas mocas,
estendéndose, recolléndose,
gardándose unha milésima
para camuflarse
disfrazados de pedras preciosas
sobre as dunas
reflexados polo sol,
parecen pequenos anacos
de espellos na saia de baile
dunha beduina perdida
no deserto,
non hai suspiro
que poda descifralo,
sen mans que xiren
ao compas da musica
dos escorpións,
non hai olores
senón o do suor da pel
entretida en bebelo osixeno
que torpe transita
por este deserto
que só desaparece
cando pronuncia: Exipto.
Gústache o atardecer, Faraón?.
Non. Abúrrenme os tambaleos dos camellos.
Entón non me levas velas pirámides?.
Non podo despois de coñecer Lapamán.
E a noite desaparece balanceándose
nos seus beizos.

martes, 28 de outubro de 2008

oración


líbranos :
dos tolos sen remedio,
dos que das castañas ,
só nos deixan os orizos,
dos mudos de tanto
que teñen que dicir,
dos que séntense deuses
unha noite calquera,
enchidos de sen razóns,
dos que poden durmir,
aínda cheos de dúbidas,
dos que na súa casa,
non precisan paraugas,
pois non teñen goteiras,
dos que desvanecéronselles
as gañas de aproximarse,
dos que empregan o suborno,
para apoderarse dos sentimentos,
dos que non saben acariciar
ou non acarician.
protexe:
aos que non topan
ningunha explicación,
despois de ser enganados,
aos que sen querelo,
téñense que despedir,
aos que todavia camiñan
polas estradas
cheos de soños por facer,
aos que non queren nada
a cambio,
aos que foron maltratados,
e aínda así deron tódalas
oportunidades para evitalo,
da humidade esvaradía
dalgunhas palabras,
dos dardos dalgunhas sílabas,
aos que saben de memoria,
o seu enderezo neste inferno
érguete con nos:
para converter o perdido
en bágoas de felicidade,
dende agora ata sempre.

luns, 27 de outubro de 2008

vampirizado


estou vampirizado
di a miña noiva.
“Estas vampirizado
pola túa muller”.
Levo este cardeal
é un selo persoal,
fíxomo ela
por que ela é unha vampiresa.
As veces fago exorcismo,
e vístome a o revés
por se alguén me sorprende
cun regalo
pero por máis que espero,
desexo e anhelo,
ninguén se acorda de min.
Ela sabe que o meu sangue
esta doado,
que tamén son un noctámbulo
e que a miña verdadeira profesión
é separar o soro o cloruro
e outras sales.
Estou vampirizado
pero non son un profano.
Estou vampirizado,
di a miña muller,
que a miña morte
reflexouse nun espello.
“Estas vampirizado,
pola túa noiva”.
Ela non é Xoana de Arco
e eu non son Gilles de Rais,
Nin imos o matadoiro
a por sangue de tenreiro.
Son unha ilusión,
non podo odiar nin amar
son inmortal
pero non teño
para mercar un ataúde,
Son o teu vampiro,
crávame a túa estaca
no corazón
e déixame morrer.
para chegar a sabiduria dunha vez.

venres, 24 de outubro de 2008

todo


É certo prometincho,
non o esquecín,
todo vai moi rápido,
nos soños tamén é así.
Quero que me deixes.
Como unha barca a deriva
como sempre me sentín
sorprendido de chegar
ao teu peirao
con algo nas mans
para ofrecerche
dolor é certo ,
ás veces máis nada.
Os teus ollos desnúdanme
e a min encántame
ser un idiota.
Teño que lavar
todo o que non leva a auga
e descuarizalo silenzo
para aforrar as palabras.
Seguro que en algún lugar
hai alguén que te esta a esperar,
eu non teño máis que todas
estas letras,
non serven para facer unha sopa
non serven para vivir
pero levan moito
de todos nos
de ti e de min.
Seguro que en algún lugar
hai alguén ao outro lado da porta
sen necesidade de que teñas
que deixar nada a cambio.
e sen tantas palabras,
por que pode facelo posíbel,
por que é libre,
e eu renunciei a miña liberdade
esta noite
a cambio de evitar todo este sufrimento.

xoves, 23 de outubro de 2008

deixa


deixa que pase o sol
entre as pernas
e seque o desexo de voltar
para convertelo nun anaco de trapo
voando polas rúas desertas.
Deixa que nos mova o vento
como marionetas
antes de partir para sempre
ao derradeiro sitio,
a luz infinita.
Déixao todo,
antes de ca sabana decreza
entre a suor fría
dos recordos
enriba dun frío retablo.
entre verdugos, raíñas e princesas
Deixa de poñerlle outro nome
para sufrir máis,
para non ser posíbel
chegar a ela.
Deixa.
Como as marionetas
trazar despois das palabras
silencios máis prolongados.
Cando caian as cordas.

mércores, 22 de outubro de 2008

fórase


levaba máis que ninguén
o peso da súa vida enriba,
era tenro e pensaba que
servíalle de pouco,
acariñar un anaco de dita,
era a satisfacían maior
que podía acadar,
esixíase a si mesmo
o impredicibel para calquera
que non estivera afeito
a tentar ser máis
que un corpo estendido en X
enriba da cama mirando
o teito da habitación,
como quen está diante
dun descubrimento celeste,
unha nova estrela por dilucidar,
unha nova galaxia
que caia enriba del sen facerlle dano,
sequera unha maior percepción
do que acontecía.
Éstrano, xiraba o pescozo
contra o pensamento
que o invadía enchéndose
de dubidas o seu miolo .
Non estaba, fórase,
deixarase levar polo desexo,
só quedaba a pegada do seu corpo
esculpida como nun sarcófago
cheo de follas de outono.

martes, 21 de outubro de 2008

agradecemento

quero agradecer a todas/os os que libremente manifestades as vosas opinións ao respecto dos escritos deste blog que fai ben pouco abriu a súa venta.
Pode resultar por momentos ao mellor algo agrio, dramático, creo que tamén esperanzador e algo reflexivo se cadra, pero vos aseguro que non é nada máis que a realidade que habita ao seu autor. Pois nunca foi máis co que sínteo e sinte, e o que manifesta.
Moitas grazas e moita sorte.

esmolante


Cando me agachei a ver no baúl,
caín en que regalei todo o que tiña tido,
ora pensaba podereime tirar
no catre a plaxear cos meus recordos,
unha sorte, pulsacións, contraccións,
ritmo. Pois así naceu o universo.
Pero dinlle a cabeza,
e saíron de min un feixe de virtudes
unha delas foi converterme nun especialista
na crianza de bolboretas,
a reproducción sen palabras. O baile.
Logrei có tempo que as diúrnas
aceptaran ser ninfas, crisálidas
menos protexidas.
Ao vivir rodeado de cerdeiras
silvestres á forza limiteime a
que sairán antes do final da primavera
e que as súas ás chegaran a medir
dezasete centímetros, cando vos sabedes
que están entre os doce ou quince.
Fixen tamén amizade coas fracasadas
productoras de seda do alianto.
¡Felices metropolitanas!.
Agora desgraciado de min pensei,
en volver ser danzante,
debuxar co xesto un espacio figurado,
un nupcial sacrificio, pero caín nos brazos
da economia,espertando e tendo que pedir ou morrer.
¿Ou non é morrer un pouco pedir esmola
tódolos días dende esta beira?.
A quen lle importa todo esto.
¿A ti?
¡Pero si ti es o que pasas tódolos días
por diante miña sen decatarse.
Eu en troques son o eterno hoxe,
a reproducción sen palabras,un personaxe con miles de
personaxes no seu corpo.¿Coma ás bolboretas?.

luns, 20 de outubro de 2008

conto xaponés.


imaxinaba a ventá cuberta de bafo,
intuíndo a paisaxe,
amendoeira en flor,
uliscando,
para encherse dela,
de xeonllos no medio da sala,
deixadas as mans caídas,
en seppuku.
Unha cuestión de honra,
só pretexto dun principio,
para seguir desenvaiñala ,
lembrando ao tempo,
limparlle o fío á katana,
co alento e un pano limpo,
que deixe ver nítido,
o espanto que ha de sentir,
o xesto de contención,
para quedar ríxido,
para sempre.
Liberarse así do insistente.
Dirixir certeiro,
o fío a boca do ventre,
xirala cabeza despazo,
adiviñala derradeira imaxe,
tódolos pensamentos,
saíndo polos seus orificios,
morrendo certeiro,
sobre a illa do despois,
no tatami.
No dorso do abano,
escrito o zeppitsu
do conto do moucho,
que condenouse a vivir de noite,
por pintar aos corvos de negro,
e por eso de día non o deixan vivir.


(según a tradición xaponesa o moucho vivía de día e, era o tintureiro, o que pintou as plumas das aves, foi así que os corvos molestáronse moitísimo por pintalos de negro , non deixándoo vivir de día o que obrigouno a vivir definitivamente a noite cando eles dormen.)

venres, 17 de outubro de 2008

para dos


prodúcesme unha sede inacabable, e unha angustia parecida ao terciopelo .
Cada latido, cada segundo afógame e mátame salvaxemente ata caer sobre a miña propia vertixe para volver a recompoñerme e así ata o fastío.
Non estou, mentres van pasando outros e outras diante.
Unha resignación cravada no meu peito, cada día que pasa vaime desangrando, non sei onde estou por momentos, nin a penas que fixen para sentir todo o que me rodea, como alleo.
Non sei si é mellor quedar en silenzo, neste rincón e vendarme os sentidos para non volver aquí, si non é doutra maneira. ¿Que é o que queda?.
Teño que mudar este pensamento agora, puideras pensar que estou tranquilo ao dicilo, no fondo sabes que non é tal, que estou moi doído, podes intuír como paso a miña man pola gorxa e tento esganarme, como probo unha e outra vez , podes intuír como me contorsiono na ringleira mentres espero para facer unha nova tarxeta e aínda así quédame un anaco de excitación .
Tiña gañas de rematar xa dunha puta vez, pero vou tentar comportarme, vou dicircho todo así sen máis.
Agora case adiviño o que estou a facer aquí, sei que perdín a presa, ao verme xa definitivamente na cola do paro, ante alguén que dende o outro lado do mostrador é como se estivera ao outro lado da vida mirándote non como a quen ten dereito ao traballo e a dignidade, se non como se foxes un delincuente, alguén que non ten perdón por non traer ao nacer un posto de traballo debaixo do brazo.

xoves, 16 de outubro de 2008

nada


xa sei, iso de fuxir non se leva, non é correcto, mellor, marchaches un anaco, sen dicir adeus ou ata logo, ciao, nada, como un vendaval nun barco orfo de velas,
ata estoupar entre as rochas do acantilado,
desbaratándoo todo, confiando no confín dunha nube baixa
que ía bicando ao Orxás nunha despedida,
despois dunha aperta estraña,
cando pouco ou nada tense que perder,
como a ferida dunha man.
Grazas, estoume a acordar do inxenuo que fun, e do estúpido que me estou a resultar a min mesmo.
Non o tiven todo, tampouco é iso, pero para calquera outro ao mellor abondaba.
É imposible vivir sen as palabras, sen os demais, aínda que sexa de maneira figurada.
Estou apañado, é certo.
A quen vou convencer de que as diferenzas de clase existen verdadeiramente,
que cada día somos mais pobres.
Se non fora que estamos demasiado afeitos a que haxa xente que morra de tódalas fames imaxinadas e por imaxinar diante dos nosos pratos cheos, tódolos días.
Xa digo, a quen vou convencer, tan sequera a min mesmo cada vez que acendo uns xornais a noite para quentarme á intemperie e tentar queimalo inverno e penso que en realidade dende aquí é onde se miran mellor as estrelas, para logo deixarme empapar de frío por solidariedade con outros que de seguro están a vivir peor que eu e con menos culpa, si é que eu teño culpa de algo.
Magoa que non nos toparamos.
Espero que non sexa como cando queres de verdade ver a alguén e pasas un minuto despois por onde esa persoa acaba de pasar, para volver a desaparecer nun soño, para non cadrar por ese minuto con ela.
Isto si que é capitalismo.
No canto desta acordeón rota imaxínote en Marte,
entre nubes de cor vermella
e penso na túa humidade relativa
xurdindo entre as túas pernas,
hidróxeno e helio dando orixe á vida
para volver a desaparecer, nun soño,
entre o fume que me abafa.

mércores, 15 de outubro de 2008

Eu non son un home.


Eu non son un home.

Non me encontro a min mesmo nos pasos doutros que van diante,
nin pretendo nada do que esta fora nin dentro de min,
só obedezo á amarga liberdade que coido estar condenado.
Non quero, seria absurdo querer ser un home.
Venerar o pracer,
amarse a si mesmo como só sábeno facelos homes,
preocupado do seu “eu” para ser feliz ou.............
Intransixente,
primeiro él,
o ben só para si,
carente de virtude,
falto de escrúpulos.
A felicidade só para súa propia felicidade,
carente de contemplación,
mutilado,
sen virtude moral,
sanguinario,
obxecto dos seus desexos,
falto de soidade,
depredador insaciable.
O máis escravo de tódolos animais,
inventor da angustia,
torturador e vítima ao tempo, como cadre.
Desgraciado.
Prefiro chorar como un imbécil, que ten máis letras que parvo,
e prescindir de todo alivio antes de ser un HOME..

martes, 14 de outubro de 2008

malditosilencio


O
Son
do
silencio ,
cadente,
deixado
ir,
nun
sopro
de
aire,
repousado
nas
axilas
ao
estendelo
coxis ,
alzar
os
dedos
cara
o ceo,
e
deixalos
caer
na terra
como cravos,
en silencio.

Salgados corpos desfanse na auga doce das duchas domesticas, para irse entre o vapor pola venta e ser absorbidos polos raios de sol nun atardecer de Setembro un pouco antes de San Quintin.

As
Almas
Desfilan
en silencio
a
un palmo
da
túa
nariz
tódalas
noites
mentres durmes,
son incapaces de facer ruído ,
non vaia a ser que rompan o teu silencio.

Amar en silencio para aniquilala a vergoña de sufrir en silencio e padecer en soidade.

E
N

M

A

L

D

I

T

O

S
I
L
E
N
C
I
O.

luns, 13 de outubro de 2008

natal

Fora os nenos corrían
de presa,
entre o po
dun deserto de area
como se unha presa
inmensa transitara imparable
polas súas columnas vertebrais,
rañándoos,
subindo a gatas.

A miña nai berraba
tendida no catre,
soa,
frotando os seus brazos con augardente.

Dicía que eran as formigas,
que se lle meteran dentro
e paseaban polas súas veas
de nena explotada nunha fabrica de salazón.

Ao outro lado da súa habitación,
o sol entraba pola venta do meu cuarto,
para toparme polas mañas xogando cun barco
de madeira, que navegaba entre bagoas infantís ,
para logo secarse nun dicionario sopena,
mentres o verán parecía esvaecerse e colarse
para sempre polo espello.









Outras veces despois de insistir
acedía e nos levaba a praia
debaixo do seu paraugas
construíndo unha imaxe insólita
pola praia,
acompañábanos ata a orilla
e logo despedíase
como si puidera ser
que non volveramos
daquel inferno, de nenos, pais, bronceadores,
sombriñas, cubos, pas e peixes devoradores.
Ela retirábase, baixo unha sombra dun plátano
e lía os anuncios de viaxes a países exóticos,
tentaba descifralos nos seus propios idiomas,
logo cando miraba que nos , xa cansos de emparentarnos
coa auga nos dispoñiamos a andar cara ela,
sacaba un pequeno mantel de cadradiños,
e o poñía enriba da herba, a continuación,o enchía de
pan, fiambre, refrescos, servilletas e vasos de cristal de cores .
Se eran as seis tocaban as sereas das fabricas, anunciando a saída dos cansos traballadores, e levantábase unha brisa tan salgada, que parecía converternos ao seu paso en estatuas de sal.
Despois de xantar quedaba prohibido volver bañarse,
Pois dicía que había que esperar tres horas por aquilo da dixestión e as tres horas daban nas nove e pico da tarde noite, era entonces cando o mantel convertíase diante dos nosos ollos, nun telon dunha obra teatral.
Para amortiguar aquela sensación, cantábanos cancións antigas, e convidábanos a ir recollendo con ela as cousas sobre o mantel, o pan o levaba no peto para botarllo aos peixes ao noso paso polo peirao camiño da nosa casa,tiña a sensación de que como contaba a miña nai os peixes grandes comen aos pequenos, logo así tentaba que se entretiveran e os pequenos puideran escapar, logo faciamos contas imaxinarias, de cantos pensabamos que podían liberarse mentres botabamos os anacos de pan.



As veces tamén había concerto nos xardíns de Herrera, que nos cadraba de paso, entón parabamos e escoitabamos con profunda relixiosidade as notas que emanaban dos instrumentos, todos de vento, eu como sempre imaxinaba, íaseme a cabeza con facilidade, e miraba dous namorados que non podían estar xuntos, por unha prohibición , e iso era o momento que aproveitaban para verse, para perderse entre as notas dos músicos, para vivir todo o que quizás nunca poderían vivir xuntos, e logo corríame algo polo peito arriba e sentíame con unha grande angustia que cambiaba antes de marearme para cambiar por outro pasaxe, por exemplo imaxinaba no fondo, dous atracadores que os perdía o seu bo corazón e o gusto pola musica, ou unha nai que perdeuno todo menos o seu sentido da orientación, o un home que debaixo da súa americana tentaba reencontrarse consigo mesmo, ou a monxa que saíu nun descoido do convento para deixarse levar polas mesmas notas.
O simplemente para sentar baixo os inmensos magnolios que rodeaban a esvelta escultura de Jorge Juan,pintada dun verde con patina dourada, deixando pasar as formigas polas veas.
Cando despois de rematar cada peza, aplaudiamos era como si en realidade estiveramos saudándonos os uns aos outros, ou mesmo como si saíran de entre as nosas mans golondrinas que despois de sortear o despiste inicial recalaban outra vez no seu niño, levando tódolos sentimentos do que botabamos fora, polas nosas mans.
Ao rematar todo parecía acelerarse, as miradas, os xestos, a musica, o garda do xardín, a estatua que presidía o estanque, pois non volveriamos ata dentro dunha sema a coincidir alí, e unha sema era eterna, de seguro que para os que tiñan como desculpa toparse alí era un pouco mais que eterna, pero no fondo todos confiabamos sobrevivir e coincidir nese lugar.






Sempre gardo a sensación de baixar as inmensas escalas de pedra que daban a rúa da Magdalena para seguir camiño da casa, sorteando o empedrado e as galerías que penduraban do teito do ceo collidos da man, así tamén remataba o día, adentrandonos na costa rúa arriba, que nos parecía inmensa e que de seguro merecente dun premio ao coroala, así pasaba o día, tamén cheo de froitas ,teas de cores, sede , areas e corpos á intemperie, ou reptando polas paredes nas noites de verán.
Para min era moi importante que a miña nai esquecera a procesión de formigas que de cando en vez lle amolaban as veas, segun ela, o caso e que tampouco era moi certo pois en realidade o que non soportaba era o verán do meu pai, unha especie de frenesí a destempo dentro dun corpo de home endurecido polas chapas de ferro do estaleiro, curvado por mulleres mais xoves ca el, e desculpas somerxidas en alcol para visitarse a se mesmo, sempre a súa volta a casa coa maleta feita a carón da porta, o caso é que nunca colleu a maleta se non foi para volver a desfacela, pero esa imaxe non se borra da cabeza por mais cousas que metas hai dentro.
Así sempre que chegabamos a casa, era como entrar nun paquebote estartelado esperando ao comodoro, a alguén que arranxara o timón, alguén que indicara por onde había que xurcar o mar para non naufragar, ata que xa non nos importou, pois descubrimos que tampouco era preciso, a verdade quenes navegabamos eramos nos mesmos en nos mesmos.
As ventas da casa estaban sempre abertas dando a horta, deixando que entraran tódolos tonos de verdes e ocres imaxinables, tódolos olores quentes, toda a vida que logo xacía reflectida nun prato de porcelana enriba da mesa.